بررسی دیستوپیای استعاری در رمان کوری اثر هوزه ساراماگو

هوزه ساراماگو، نویسنده ی پرتقالی، در رمان کوری وحشت از دست دادن ویژگیهای انسانی در دنیای جهانی شده ی کنونی را بیان می کند، جهانی که لزوم پیروی و همنوایی اندیشه ها، رفتار و هویت ممکن است منجر به ناکجا آباد حکومت استبدادی شود. در رمان کوری، این همگون سازی نامطلوب از طریق کوری سفیدی که تعاملات فیزیکی افراد با جهان همانند رنگها، اشکال، اشیاء و موجودات را از بین می برد، نشان داده می شود. در واقع، این بیماری مسری مربوط به وابستگی افراد به محدودیت های اجتماعی و عملکرد قدرت می باشد. این موضوع در ماهیت روابط بین شخصیتها و صاحبان قدرت و همچنین در تعاملات شهروندان با همدیگر مشهود است. بنابراین کوری را می توان به عنوان متنی سیاسی خواند که نشان می دهد چگونه تبعیت محض انسان مدرن از روابط قدرت می تواند موجب یک ناکجا آباد واقعی شود. این ویژگی سبب میشود این اثر برای خوانش از دیدگاه فوکو بر روابط قدرت مناسب باشد. این تحقیق تلاش می کند نشان دهد چگونه روابط قدرت در بطن تمامی روابط در جامعه وجود دارد. تنها شخصیتی که بینایی اش را هرگز از دست نمی دهد زن دکتر می باشد. او یک استثناء در جهان کوری که مبتنی بر چشم همه جا بین است، می باشد، زیرا او کورکورانه از هر آنچه روابط قدرت تحمیل می کنند پیروی نمی کند. در این پایان نامه مطالعه ی جامعی از اینکه چگونه نظارت و چشم همه جا بین ابزارهایی هستند که ساختار های قدرت از طریق آنها بر جامعه حکومت می کنند و اینکه انسانها می توانند به صورت فردی و یا جمعی در برابر آن مقاومت کنند، انجام شده است. در آخر به وسیله شواهدی که متن ارائه می دهد نتیجه گیری می شود که بعد از نابودی قدرت به همراه ابزارهای کنترل وقراردادهای حاصل از آن، رستگاری انسانها از طریق تشکیل یک فردیت اجتماعی که در آن هر فرد بی اعتنا به عملکرد روابط قدرت به دیگران یاری رسانده و به فردیت انسانها احترام می گذارد، امکان پذیر می باشد.